Annapurna Circuit - Pokhara, Nepal
Pokhara, Nepal
Na een spectaculaire vlucht met panorama's van Mt. Everest land ik op de nationale airport van Nepal. Mijn visa kan ik hier ter plaatse kopen voor $40, al moet ik hiervoor wel ruim een uur in de rij staan.
Kathmandu
Ik prop mezelf en mijn backpack in een Suzuki Alto, want die doen hier dienst als taxi. De chauffeur brengt me naar Thamel: het toeristische hart van Kathmandu, de hoofdstad van Nepal. Het blijkt niet makkelijk om het hostel wat ik op het oog heb te vinden, maar gelukkig word ik door twee meiden aangesproken die me erheen brengen. Samen met deze twee zusjes Josephine en Gracy uit Nieuw-Zeeland drink ik massala-thee op de rooftopbar en toevalligerwijs hebben zij dezelfde planning voor trekking in de Himalayas.
Met de zusjes besluit ik om de trekking "Annapurna Circuit" te gaan doen zonder hulp van een gids en/of drager. We vragen de nodige vergunningen aan die noodzakelijk zijn om in dit gebied rond te mogen trekken en boeken een busticket naar het startpunt van de trekking. Verder kopen we kilo's snacks en de nodige gear waardoor ik veel weg heb van een wandelend billboard van The North Face (lees: The North Fake, want alles is imitatie).
Vroeg in de ochtend staat er een taxi klaar (jaja, wederom een gare Suzuki Alto) die ons drieën en bagage naar het busstation moet brengen. We zijn nog geen vijf minuten onderweg of we horen een beste klap voor in de auto. Schokbreker gebroken! We stappen uit en nemen een andere taxi die ook nog eens van chauffeur wisselt na een paar kilometer. Drie chauffeurs in 10 minuten tijd: een record. De busrit naar Besishahar is een ervaring op zich tussen de locals en hun handelswaar. In Besishahar ontmoeten we een groep Israelis waarmee we een jeep delen naar Jagat, zodat we het eerste, saaie stuk van de trekking kunnen overslaan.
Jagat (1200m) - Dharapani (1900m) / 5 uur
De eerste dag van de trekking lopen we tussen de bomen en loopt het pad licht omhoog. Ik heb leuke gesprekken met Asaf (ISR) en de tijd vliegt voorbij. Overigens is het nooit saai met de Israelis, want zij hebben over alles wel een mening en discussies hebben voor een buitenstaander meer weg van conflicten. Moet vooral wennen aan het lopen van lange afstanden met 15kg gewicht in mijn backpack.
Dharapani (1900m) - Chame (2670m) / 6 uur
De prijzen van de thee en de gerechten in de theehuizen stijgen naarmate we hoger gelegen plaatsen aandoen. Het koppel Jonathan (ISR) en Eelke (NL) sluiten aan bij onze groep die nu uit 9 personen bestaat. Overdag zien we de eerste aanblik van sneeuwtoppen. Wow! Dit smaakt naar meer.
Chame (2670m) - Ghyaru (3730m) / 7 uur
Na een lange dag lopen besluiten we van het circuit af te wijken en hierdoor worden we getrakteerd op een steile klim van 400 meter naar het schitterende dorpje Ghyaru. Als ik als eerste boven ben wacht ik bij een imposante witte stupa. De kamer die we hebben biedt een One Million Rupee uitzicht op de berg Annapurna II. Die nacht slaap ik slecht door lichte hoofdpijn en kortademigheid, oftewel de symptomen van AMS (Acute Mountain Sickness). Paracetamol helpt nauwelijks.
Ghyaru (3730m) - Manang (3540m) / 7 uur
Het grootste gedeelte van de hike is relatief vlak en daar ben ik best blij om na onvoldoende nachtrust. We lopen die dag toch nog zo'n 20km en ik geniet in de zon van warme appeltaart. In het toeristische Manang vinden we een Tibetaans huisje dat ons onderdak wil bieden. We zitten met onze groep en de Nepalese familie in de keuken om het vuur en helpen mee met het snijden van de groenten. Het eten was heerlijk en gezellig gekletst met de mensen daar.
Manang (3540m) - Seree Kharka (4076m) / 2,5 uur
In het wat lager gelegen Manang slaap ik als een baby. Hopelijk betekent dit ook dat ik aan het acclimatiseren ben. We lopen langs de bergpas af en verlaten het circuit voor een extra lus om het Tilicho Lake te kunnen bezoeken. Na dagen van babywhipes als washandjes douche ik die avond voor het eerst in het sfeervolle theehuis.
Seree Kharka (4076m) - Tilicho Base Camp (4150m) / 2 uur
Vandaag staat in het teken van een rustdag. In twee uurtjes lopen we in een stralende zon naar Tilicho Base Camp. We chillen op het terras, drinken thee en spelen Taki (de Israëlische vorm van het kaartspel "pesten"). Ook vul ik mijn tekorten aan door 's avonds een bord met zeker een kilo aardappelen te eten. Als dessert laten we New Kids-style een zelf meegebrachte Twix frituren.
Tilicho Base Camp (4150m) - Seree Kharka (4076m) / 6 uur
Om 5.45u zit ik aan de spaghetti met het gevoel dat ik die dag een zware Alpenklassieker zou gaan fietsen. Niets is minder waar. De klim van Base Camp naar Tilicho Lake (4910m) is een killer. Na enkele keren dood gaan loop ik uiteindelijk door de sneeuw naar het hoogst gelegen meer ter wereld. Letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt tijdens mijn reis. Licht emotioneel staar ik over het blauwe meer en warm ik mezelf van binnen op met enkele shots uit mijn veldfles. Die avond heb ik 4 refills nodig van mijn Dal Bhat (rijst, curry, aardappelen) om de verbrande calorieën erbij te eten.
Seree Kharka (4076m) - Letdar (4200m) / 4,5 uur
Na een chapati (soort van tortilla) met crunchy pindakaas als ontbijt lopen we weer terug naar het originele circuit. De route van vandaag was als een achtbaan wat de meesten aardige spierpijn opleverden. Het dorpje Letdar bestond uit twee theehuizen waardoor we het de eerste keer straal voorbij liepen. Ik blijf me verbazen hoeveel Israelis we overal tegenkomen.
Letdar (4200m) - High Camp (4850m) / 2,5 uur
Voor mezelf besloten om een dag niet als eerste boven te zijn (klinkt bekend hè, mannen van Bredania). Na een lange klim bereiken we het hoogste punt waar ik ooit zal gaan slapen. Om dat record meteen te vestigen las ik een siësta in. Later die middag klets ik met een groep Canadezen in het theehuis voordat rond 20.00u het lampje weer uit gaat. Ik slaap met al mijn lagen aan in mijn slaapzak met twee extra dekens.
High Camp (4850m) - Muktinath (3800m) / 3,5 uur
Als alle irritante groepen Chinezen en Fransen om 5.00u vertrokken zijn is het voor ons tijd om te ontwaken. Onderweg haal ik met mijn tempo bijna iedereen in en na ruim een uur afzien bereik ik de Thorung Pass, het hoogste punt van het circuit op 5416m! Als Asaf ook de top van de pas heeft gehaald proosten we met een fles bier op de prestatie. De afdaling voelt als een ereronde. We worden ook nog eens beloond met het aanzicht van gieren die een muilezel verslinden. 's Avonds eet ik in (rookvrij?!) Hotel Bob Marley voor het eerst in mijn leven een yak-steak: wat een genot na een week vegetarisch eten.
Muktinath (3800m) - Jomsom (2720m) / 5 uur
Pizza als ontbijt: omdat het kan. De meeste mensen overbruggen deze route per jeep en wij vinden uit waarom. In windkracht 7 strompelen we door een woestijnachtig gebied richting het strategisch gelegen Jomsom. De Israelis voelen zich thuis hier, ik haat het. Gelukkig vinden we een guesthouse met comfort in de vorm van een lauwe douche en een stopcontact om de gadgets op te laden.
Jomsom (2720m) - Tatopani (1200m)
De eerste échte rustdag vullen we met veel streetfood in de ochtend. Na de buffel-momo's en samosa gaan we op zoek naar een bus die een sectie van het circuit overbrugt. De definitie van rusten gaat helaas niet helemaal op als je de bergpas combineert met een aftandse bus en de lokale Colin McRae die de pedalen bedient op slippers. Na drie uur van pure doodsangsten komen we aan in Tatopani dat letterlijk "heet water" betekent. Binnen een mum van tijd drijven we met een koude fles bier in het stomende water van de hot springs. Toch nog een vorm van recuperatie.
Het Annapurna Circuit is rond, maar ik besluit om ook nog naar Annapurna Base Camp te gaan. Meer hierover in de volgende update.