Yogyakarta - Solo - Surabaya - Surabaya, Indonesia
Surabaya, Indonesia
Onze laatste week in Indonesie is al weer aangebroken... Maar er staat nog genoeg op het programma en we hebben ook de afgelopen dagen weer veel gedaan. Na Semarang zijn we naar Yogyakarta gereden. De afstand tussen deze twee steden was niet zo heel groot dus we hadden voldoende tijd om het spoorwegmuseum in Ambarawa te bezoeken. In de tijd van Nederlands Indie heette dit station 'Willem II'. Ik denk dat het spoorwegmuseum in Utrecht stik jaloers is op de collectie locomotieven die hier staan. Ook het oude stationsgebouw is keurig onderhouden. Na een korte koffiestop en een lunchstop onderweg kwamen we aan in Yogyakarta en ons heerlijke hotel daar. Midden in de stad en de bekende winkelstraat Malioborro op maar 5 minuten afstand. We zijn hier aan het einde van de middag even heen gegaan. En het is een lange straat met een heleboel winkeltjes en kraampjes die bijna allemaal hetzelfde verkopen, waarbij t-shirts op nummer 1 staan.a De volgende ochtend hebben we als eerst een batik atelier bezocht. Batik wordt gemaakt door met was (bijenwas of parafine was) tekeningen of prints op stof te maken. Dit wordt dan in een kleurbad gedaan waardoor de stof kleurt, met uitzondering van waar de was zit. Vervolgens wordt de stof in kokend water gedaan zodat de was er weer af gaat. Indien de stof meerdere kleuren moet krijgen dan wordt de stof na het drogen opnieuw met was bewerkt, daar waar de 2de kleur niet moet komen en gaat het in het volgende kleurbad. Dit proces wordt net zo lang herhaald totdat alle kleuren verwerkt zijn. We hebben als eerst een atelier bezocht waar hele schilderijen op deze manier werden gemaakt. Zowel door de echte kunstenaar als door lerlingen die daar opgeleid worden. Later op de dag hebben we ook nog een andere werkplaats bezocht waar stof voor kleding wordt gemaakt. Hier hebben we ook zelf een poging mogen wagen en zoals zo vaak, het ziet er veel makkelijker uit dan dat het daadwerkelijk is... Vanaf het eerste atelier zijn we in becaks naar het Kraton (paleis van de sultan van Yogya) gebracht. Dwars door de stad via (gelukkig) wat rustigere wegen. Een leuke manier om andere delen van de stad te zien waar je anders niet zou komen. In het Kraton kregen we een rondleiding van een van de gidsen daar. Je mag niet overal komen want de huidige sultan woont nog steeds in het paleis. Na de lunch en nog een zilverwerkplaats zijn we weer terug gegaan naar het hotel. Rond drie uur, toen de temperatuur ietsje gedaald was (33 graden ipv 36 graden) hebben Bob en ik nog een wandeling over Malioborro gemaakt, omdat het maandag was, was het een stuk rustiger dan de dag ervoor. Als je in Yogyakarta bent moet je ook de Prambanan tempel bezoeken, dus ook dat stond op ons programma. Dit hebben we gedaan op de dag dat we naar Solo reden. Voordat we het Hindoeistische tempelcomplex gingen bezoeken hebben we eerst met een lokale gids een fietstocht gemaakt door de dorpjes in de buurt van het tempelcomplex. Dit ligt een stukje buiten de drukke stad. Dit keer hebben we wel zelf gefietst ;-) Deze fietstocht is echt een aanrader, super leuk om op deze manier het dagelijks leven te zien. Je fietst tussen de landbouwvelden (er groeien nu voornamelijk pepertjes, tabak en pinda's ipv rijst omdat het het droge seizoen is) en dorpjes door. Onderweg stopte we bij een mevrouw die tempe pakjes maakte die uiteindelijk op de markt worden verkocht. En ook mochten we bij een dame meekijken die emping aan het maken was. Margreet heeft daar nog een poging mogen doen om ook de emping noot te pletten zoals die mevrouw het deed. De mevrouw liet de stukjes die Margreet gemaakt had nog netjes op het plateau liggen, maar ik geloof niet dat geschikt voor verkoop waren ;-) Vanuit diverse hotels hadden we zeepjes en tandenborstels meegenomen. De meeste hebben we aan dames gegeven die in een tabak bladeren opslag aan het werk waren. Toen we langs fietsten hadden we snel geteld hoeveel dames er aan het werk waren, maar toen Margreet ging uitdelen werden het er steeds meer, maar we hadden gelukkig precies genoeg. Er werd ook gelijk even niet meer gewerkt (en ik wilde net een foto van het werk maken...). De dames waren allemaal erg blij en vroegen aan Margreet wat er in de diverse flesjes zat. Onderweg kwamen we ook diverse opgravingen van stukken tempel tegen. Ooit hebben er in dit gebied enorm veel tempels gestaan. Nadat we even in de airco konden bijkomen van het fietsen, zijn we met de zelfde gids de belangrijkste tempel gaan bezoeken, de Prambanan. Het complex is bij de grote aardbeving van 2006 zwaar beschadigd. Ze zijn nu nog steeds bezig met het herbouwen. Over 1 tempel doen ze twee jaar, als ik me goed heinner hebben ze voor nog zeker 144 jaar aan werk voor de boeg, als er niet nog een aardbeving komt... De belangrijkse tempels zijn in ieder geval al hersteld en daar kon je ook in, net zo als bij de Borobudur enorm hoge treden. Beide lokale gidsen hebben ons verteld dat dit ooit met opzet zo gedaan is, je moet je goed concentreren om omhoog te lopen en door de hoge tredes loop je een beetje gebogen. Toon je gelijk je respect voor de betreffende Hindoe god cq Boeddha. Daarna heerlijk bezweet de bus in en opweg naar Solo. Een tussenstop opweg maar Surabaya om de lange afstand te onderbreken. In Solo hebben we nog een bezoek aan een echte nep antiekmarkt gebracht. Hilarisch welke dingen je daar allemaal aantreft! Het avondeten in Solo was niet echt een succes. We zaten ver buiten het centrum en hebben in het hotel gegeten. Margreet had Ayam Goreng, of te wel gebakken kip. We hadden het idee dat de kip de hele dag in de pan heeft liggen bakken, want de buitenkant was zo hard, dat het haar niet gelukt is om er dan ook maar iets van vlees af te halen... Over de rit van Solo naar Surabaya valt niet zo veel te vertellen, behalve dat deze erg lang was... De reden dat Surabaya op het programma stond is omdat Margreet hier gewoond heeft. Er was dus al wat voorwerk gedaan om het woonadres en de basisschool waar ze op had gezeten te vinden. Als eerst stond de basisschool op de planning, de Tegalsari school. En laat deze nou in de Tegalsari straat liggen, lekker makkelijk. Omdat zowel onze eigen gids als onze chauffeur Surayaba niet zo heel goed kent, hadden ze extra hulp ingeschakeld, ook omdat de politie hiet erg streng is en we boetes en het betalen van smeergeld wilde voorkomen. Een becakrijder ging dus met ons mee. Jalan Tegalsari (jalan = straat) was snel gevonden, de school werd gevonden met wat aanwijzingen van lokale bewoners. Het bleek ondertussen achter een hoop andere gebouwen te liggen. We werden direct uitgenodigd om de 'administratie-kamer' in te komen voor een gesprek met de directeur. Het schoolplein stond al vol met kinderen toen we aankwamen, dus het was voor hun dringen geblazen om door het raam de kamer in te kijken. De school bestond al sinds 1920 en heette inderdaad ooit de Tegalsari school, we zaten dus goed. Bij Margreet was eerst nog weinig herkenning, er zit ook zo'n 60 jaar tussen. Maar toen ze een van de lokalen ban het oude gedeelte inging, kwamen ook de herinneringen terug. Voor we het wisten kwamen ook alle leerlingen van die klas binnen, en ze kwamen allemaal ons een handje geven. Buiten was het nog steeds een grote chaos van leerlingen die helemaal hyper waren van het bezoek van die lange witte mensen. Margreet vertelde op een gegeven moment dat de tafeltjes die zij toendertijd hadden een gat in het midden bovenaan hadden, voor een inktpot. Prompt werden we meegenomen naar een lokaal waar op dat moment les werd gegeven, want daar werden die tafels met inktpot gat nog gebruikt! Bob heeft gelijk zijn Indonesisch kunnen oefenen toen hij ons ging voorstellen aan de klas. Toen we weer buiten het lokaal stonden werd ik op een gegeven moment omringt door tientallen kinderen. Een van de meisjes sprak me ineens in het Engels aan. Met een zacht stemmetje, in keurig Engels stelde ze me vragen. Hoe ik heette, waar ik vandaan kwam etc. Op een gegeven moment werd ze door haar medeleerlingen gepushed om nog iets te zeggen wat ze eigenlijk niet durfde, maar uiteindelijk toch zei; 'you are very beautiful'. Echt om te smelten, zo schattig! Waar wij graag zo bruin mogelijk willen zijn, willen ze hier zo licht mogelijk zijn omdat dat een teken is dat je niet op het land werkt en dus rijk bent. Heb ik even mazzel hier. En toen ik haar complimenten gaf dat ze zo goed Engels sprak werd ze nog meer verlegen. Maar vlak voordat we weg gingen durfde ze nog wel te vragen of ze op de foto mocht. Al met al een groot succes, het bezoek aan de school. Al vraag ik me af of de leerlingen nog veel geleerd hebben daarna, of dat ze te hyper waren om nog iets in zich op te nemen... Op Google Earth hadden we eerder al het huis terug gevonden waar Margreet met haar familie in de jaren 50 gewoond heeft. Het lag toendertijd op het terrein van de Shell/BPM. Nu het het gebied daar van de Indonesische marine. Toen we in de buurt waren herkende Margreet het oversteken van de 'kali' (kanaal) en dat we daarna direct naar links moesten. Hier liepen we tegen een post van de militaire politie aan. Zij verwezen ons door naar een andere post, ook hier werden we tegen gehouden en hebben we even staan praten met de militaire politie. We hebben foto's van het huis laten zien en ze herkende het huis en wisten waar het lag. Helaas bleken we een vergunning nodig te hebben om het terrein op te mogen, en die moet worden geregeld in Jakarta.... We konden nog wel een poging doen bij, denk ik, iets hoger geplaatste heren. Dus we werden weer doorverwezen naar een overkapping waar een verjaardag werd gevierd (taart en happy birthday kwamen langs). Zowel onze chauffeur als onze gids hebben daar met mensen gesproken, maar het was helaas niet toegestaan het terrein op te gaan. We waren erg dichtbij, maar helaas niets aan te doen... Een goede reden om nog een keer naar Surabaya af te reizen, maar dan van te voren de vergunning te regelen. Een typisch Indonesisch product is de 'kretek sigaret'. Hierbij wordt tabak vermengt met de kop van kruidnagel. In Surabaya staat een van de fabrieken die deze sigaretten maken. Hier hebben we een rondleiding gehad, het rook er heerlijk naar kruidnagel. Ook konden we een kijkje nemen in de fabriekshal waar de sigaretten nog met de hand gerold worden. Omdat je hier snelle vingers voor moet hebben en secuur moet zijn, wordt dit werk alleen door vrouwen gedaan. Het ging zo snel dat het net leek alsof je naar een versneld afgespeelde film aan het kijken was... Het is dat er af en toe iemand, op normale snelheid, rondliep, maar het rollen van de sigaretten ging razend snel. Maar dat is ook niet zo raar als je qua salaris wordt afgerekend op hoeveel je er per uur maakt. Bij deze fabriek hadden ze ook een bus waarmee elke dag een 'stadstour' werd gedaan. Dus na de lunch zijn we met onze eigen gids aan boord gestapt van deze bus om nog wat van Surabaya te zien. Bij een oude Chinese tempel en bij een museum mochten we ook uitstappen. Een makkelijke manier om nog wat van de stad te zien. Er zij hier geen echte bezienswaardigheden, dus na deze stadstour zijn we weer bij ons fantastische hotel afgezet. We slapen in het voormalig Oranje Hotel (huidige naam is Majapahit Hotel) en het is nog volledig in de oude stijl ingericht. We hebben mega hotelkamers. Als je binnenkomt een woonkamertje, na een kamerscheiding volgt het slaapgedeelte met een groot bed en prachtige oude kast en tot slot een mega badkamer met in het midden een groot wastafel meubel, aan de ene kant een bad en aan de andere kant de wc (met aparte deur) en douche. En alles met 'gouden' kranen. Ik kan me zo voorstellen dat de inrichting van de kamers 100 jaar geleden exact hetzelfde was. Echt een heel bijzondere ervaring om hier te slapen! Het hele gebouw en de tuinen zien er prachtig uit. Tot zo ver deze blog, op Java staan nog twee plaatsen op het programma, Bromo en Kalibaru. Daarna nog 4 nachten relaxen op Bali, voordat ons avontuur erop zit. Er zal hierna dus nog 1 blog volgen. Liefs Bob, Margreet en Esther Today our last week in Indonesia has started, but still plenty to see and do! Also the last few days, since Semarang have been busy. From Semarang we drove to Yogyakarta. Because the drive wasn't too long, we had tome to stop at an old trainstation that was build by the Dutch. It had been beautifully restored and has a lot of old locomotives on display. I think that the railway museum in The Netherlands is very jealous of thr number of locomotives that they have here, all once used my the Dutch railway company in the 19th and early 20th century. After a short coffee break and lunch stop we arrived in our hotel in Yogya, very centrally located and nearby 'the' shoppingstreet of Yogya, Mallioborro. Of course we had to take a look her at the shops. They almost all sell the same items, number 1 item is t-shirts... Next day we visited a batik workplace where an artist and his students make 'batik paintings' on fabric. Batik is made by painting with wax onto the fabric and then give the fabric a 'color bath' to paint the fabric that has no wax on it. You can repeat this process a number of times with the wax in different places and different 'color baths' until you have all the colors that you want. We visited 2 of these kind of workplaces and at the second place we were allowed to give it a try ourselves. And als usual, its way harder than it first looks! After that we were taken in 'becaks' (kind of bike taxi's) to the palace of the Sultan of Yogya, where we had a guided tour. Since the sultan still lives here, you are only allowed to visit a small part. When you vist Yogya, you have to visit the Hindu temple complex Prambanan, situated outside Yogya. We did this on our way to Solo, our next destination. But before we visited the templecomplex, we did a bike tour (riding ourselves this time) true the country side surrounding the temples. It was amazing, you see so much more of a country when you are on a bike. Younare able to go to places where the (mini)bus can't come. People are very friendly, saying goodmoring and waving to you. You see the daily live of these people. After the bike ride we visited the temples. Part of the complex is still under renovation after a devestating earthquake in 2006. The main temples have been rebuild, but they are still working on smaller temples. It takes about 2 years to rebuild a temple. They have about 144 or more years to go before they are finished... In Solo we stopped at a real 'fake' antique market. It is hilarious all the stuff and junk that is being sold here! Solo was just a stop to break the driving distance between Yogya and Surabaya. And we didn't have any interesting stops between Solo and Surabaya. Surayaba is in our itinerary because Margreet lived here with her family 60 years ago. So the most important things on our program here were a visit to her old school and to the house they lived in. The school we found without to much trouble. It took a little while before Margreet started to recognize it, but when she endered, the memories came back. It was a very busy school and most of the childeren were outside when we arrived, so within seconds it was complete chaos and we felt sorry for thr teachers who had to calm down the kids ;-) We were very welcome to the school and it was great seeing the place. The location of the house was also easy to find, because we had already found it on Goolge Earth. Back in the Fifties it was on land owned by Shell/BPM. Nowadays you have to go through Navy grounds to get to the house. And this requires a permit, we know now, and that permit has to be arranged in Jakarta... So we were very close to the house, but not able to see it... After our try to visit the house we had a tour at a 'kretek' factory. 'Kretek' is typical Indonesia, its a cigarette that contains both tabaco and kloves, giving it a nice smell and a special taste (so I'm told). In this factory the rolling of the cigarettes is still done by hand, and only by women becUse it requires very fast fingers and is a very meticulous work. The ladies are so fast that you think that you are looking at an accelerated movie. The hotel in Surabaya that we are staying in is very unique. It was once build by rhe Dutch, over 100 years ago. And the rooms are still decoratd the same. So we feel like we nave gone back in time. Please see the picture of the room because its difficult to describe... Also the whole building looks like its the last century and with beautiful gardens. If you want to google it, the name now is Majapahit Hotel. It has been a privilage to be able to stay here. Well thats all for now! Love Bob, Margreet and Esther