2016-07-25

Vandaag had ik een aantal fysieke reacties naar aanleiding van een lastig gesprek dat ik had met een klant. Ik voelde snel daarna een ontlading in mijn lichaam of misschien eerder een overload waarbij er iets in mij 'knapte'. Ik werd er even duizelig van en zag heel even de wereld voor me ogen tollen.

Ik heb dit weleens vaker gehad, maar nooit echt aandacht aan geschonken omdat meestal er ook een angst reactie van toepassing was. Deze keer was dat niet het geval.

Hij was lastig omdat:

-hij iets wilde dat ik niet voor hem kon regelen

-hij vragen stelde waar ik geen antwoord op kon geven

-hij mij boos maakte

-hij mij een lange gesprektijd gaf en ik hierdoor een stress reactie had

-Ik het gevoel had niet te kunnen zeggen wat ik wilde zeggen

-Ik me moest inhouden

Hoe ik mezelf in dat gesprek heb ervaren -fysiek gezien- was mijn ogen naar boven rollend, een spier die aan de achterzijde van mijn hoofd verhard raakte en op knappen stond, de wereld een beetje wazig zag, een beetje aan het trillen was.

Na het gesprek voelde ik me nog even boos. Ik praat met een collega en op het moment dat ik even met iets anders bezig was, kwam die 'knap'. Ik voelde me daarna fysiek wel meer relax, maar omdat het een soort van elektrische lading was dat ik ervoer wat het best te vergelijken is met een elektrische shock dat toegediend werd op mijn hersenen is dat niet relax.

Vanmorgen in mijn blog heb ik mezelf geleerd om te kijken naar de onderdrukking van mezelf als expressie. Ik wil daar graag ook een uiting aan geven, want zoals ik zei: (1)ik had het gevoel niet te kunnen zeggen wat ik wilde zeggen en (2) ik moest me inhouden.

Stel dat ik deze programmering even wis en mezelf uit, wat had ik willen zeggen en hoe had ik gedaan?

"Meneer u maakt me echt boos op de manier waarop u nu tegen mij praat, ik kan u niet geven wat u wilt maar gebruikt uw emotie om mij te manipuleren om mezelf in bochten te gaan wringen voor u, om u toch uw zin te geven, zonder dat ik daar 100% invloed op heb of kan hebben. Wilt u alstublieft daarom ophouden met zo te praten en begrip te creëren voor MIJN situatie. U bent echt niet de enige op deze aarde, we handelen het zo snel mogelijk af."

Mijn verwachting is dan dat hij coöperatief is daarna en stopt om mij aan te vallen en tot bezinning komt van zijn verwachtingen. Echter dit kan ik nooit zeggen op deze manier, want in klantcontact bestaat er geen MIJ of IK of ONS. De klant staat centraal en één klacht naar ons als behandelaar kan gewoon onze baan kosten, hoe onredelijk de klacht ook is. Ik voel me hierdoor gecornerd, in een hoek gedreven wild, dat nog alles in zijn macht doet om naar behoren zijn werk uit te voeren, zich voorbereid om onterechte klappen te ontvangen, maar waar zijn waardigheid zo gekrenkt wordt dat het dier zich af vraagt hoelang het nog duurt dat hij zijn geduld verliest en toch uit zijn slof gaat schieten.

Als ik mezelf niet zou inhouden dan zou ik mijn stem willen verheffen en hem op zijn plaats willen zetten: "Meneer, doe niet zo achterlijk. Ik begrijp dat dit vervelend is dat dit is gebeurd, maar dan hoeft u niet zo zich af te reageren op mij als of ik een of andere hond ben die zich laat aftrappen omdat het baasje gefrustreerd is, want A u bent niet mijn baas, B deze hond bijt en C ik kan ook helemaal niets voor u doen en kunt u terugbellen, weer uw verhaal doet, en mijn collega ook schoon genoeg krijgt van u en u ook niet verder meer wilt helpen. Dus u doet of A normaal, of B ik beëindig dit gesprek en wens u een fijne nacht."

Wat eigenlijk naar voren komt in deze twee stukjes is het gevoel van disempowerment en in beide situaties wil ik mezelf empoweren. Ik breng mezelf in beide stukjes in een positie waar rekening gehouden moet worden met 'mij'. Ik wil dus eigenlijk mezelf transformeren naar een positie waarbij ik mezelf als behandelaar empower of in andere woorden "waar ook IK tel".

Ik zie eigenlijk dit als een structureel probleem in klant contact centra, wij tellen steeds minder of helemaal niet mee en ik ben op zoek naar een manier om dit toch te gaan ontwikkelen, toch deze empowerment voort te brengen, voor mezelf maar ook voor mijn collega's. Hoe zou ik zelf echt effectief dit veranderen, waarbij beide partijen tellen en beiden in zekere mate zonder energetische conflicten toch kunnen ophangen?

Wat ik ben gaan zien na het schrijven van zelfvergeving is hoe ingeburgerd in mijzelf het concept van straffen is en hoe dit een probleem oplevert in mijn leven door het leven eigenlijk te zien/aanschouwen als een straf. Feit is het is niet het leven dat een straf IS, het is het leven dat een straf GEMAAKT is. Dit is de onderliggende emotie van dit hele gebeuren en waardoor ik geen rust kan vinden of nieuwe mogelijkheden kan ontdekken om mezelf vorm te geven.

Ik vergeef mezelf voor het accepteren en toestaan om boos te worden wanneer ik een lastig klantcontact heb gehad en dit mee te nemen in mij en hierdoor weerzin in mezelf blijf voeden.

Ik vergeef mezelf voor het accepteren en toestaan om boos te worden wanneer ik een lastig klantcontact heb omdat dit de weerzin in mij bevestigd en elke keer als ik een lastig contact heb bij mezelf denk, zie je nou wel, klantcontact is kut.

Ik vergeef mezelf voor het niet accepteren en toestaan om te zien dat klantcontact mij uitput omdat wat er geleefd wordt angst is, en gesprekken in continue angst gevoerd worden, hoe vaak het ook goed gaat verzacht dit niet de angst of haalt het de angst niet weg.

Ik vergeef mezelf voor het accepteren en toestaan om de staat van disempowerment te blijven leven en niet op zoek te gaan naar een oplossing die mij en anderen kan helpen in dit proces.

Ik vergeef mezelf voor het accepteren en toestaan om het idee te leven dat ik disempowered ben en dat ik geen andere manier heb om te leven en hierdoor eigenlijk alle emoties die betrekking hebben op disempowerment de vrij loop laat in mijn mind/body.

Ik vergeef mezelf voor het accepteren en toestaan van disempowerment in mijn leven doordat de empowerment die ik vroeger gezocht heb zich heeft geuit in boosheid en agressie wat ik niet zie als contribuerende uitingen voor een vredelievende oplossing en vriendschap.

Ik vergeef mezelf voor het accepteren en toestaan om disempowerment te leven doordat ik zie dat niet elk klantcontact zich kan uiten in vriendschap wat een van mijn drijfveren is in dit leven.

Ik vergeef mezelf voor het accepteren en toestaan om de klant als lastig te ervaren omdat ik niet kon regelen wat hij wilde, maar daarover aan het drammen was zonder dat ik daar de mogelijkheid had om de klant aan te spreken op zijn gedrag.

Ik vergeef mezelf voor het accepteren en toestaan om de klant als lastig te ervaren wanneer zijn/haar gedrag reacties in mij oproept van boosheid waar ik zelf problemen ervaar tijdens of na het ophangen van gesprek, omdat ik zie dat ik wil opstaan voor mezelf maar alleen niet weet hoe ik dat kan doen zonder dat consequenties zijn die nadelig zijn voor mijzelf of op mijn bordje komen terwijl dat onredelijk is en ik ‘slechts’ voor mezelf opstond om mijn gelijkwaardigheid aan zelfwaardigheid te manifesteren.

Ik vergeef mezelf voor het accepteren en toestaan om geïrriteerd te worden en boos wanneer klanten vragen stellen waar geen antwoord op bestaat, of welke in moraliteit zijn verlengde zoekt en een afspraak doen op mijn eigen gevoel van moraliteit waarbij ik het in en als moraliteit met de klant eens ben, maar in de realiteit het niet zo werkt en ik de vertegenwoordiging ben van de realiteit en niet de moraliteit.

Ik vergeef mezelf voor het niet accepteren en toestaan om in te zien dat ik mezelf gemanipuleerd voel wanneer men moralistisch vragen stelt aan mij en ik hierdoor in mezelf gevangen wordt in emoties van het willen wegnemen van de onvrede, hen gerust wil stellen, of hen wil helpen, zonder dat dit in mijn macht ligt om er echt wat aan te doen, en dit achteraf pas herken en me toch al heb laten verleiden om opties te exploreren die niet tot de mogelijkheden behoord vanaf den beginnen en het duidelijke afwijzingen zijn op grond van hun contract.

Ik vergeef mezelf voor het accepteren en toestaan om niet in te zien dat ik een situatie in mezelf schets waarbij ik alles voor elkaar kan krijgen zonder in de problemen te komen van hogerhand en dit te zien als een schepbare realiteit, geen rekening houden met mijn weet dat dit een wens is vanuit mezelf, maar in een wereld waar geld de macht heeft zoals het nu is, de schepbare realiteit geen uiting kan krijgen in for-profit business waar ik nu al die tijd heb gewerkt, en zelfs onmogelijk te incorporeren is in non-profit business.

Ik vergeef mezelf voor het accepteren n toestaan om boos te worden omdat ik gebonden ben aan regels en procedures waar ik niet om heen kan werken en ik me genoodzaakt voelde om meer te doen voor de klant dan ik in werkelijkheid kan doen.

Ik vergeef mezelf voor het accepteren en toestaan om boos te worden omdat de klant zorgde voor en lange gesprekstijd en ik hierdoor een stress reactie had, wetende dat mijn beoordeling niet volledig afhankelijk is van mijn eigen skills, maar ook door klanten die bewust of onbewust zorgen voor persoonlijke moeilijkheden waarop ik afgerekend word en ik dubbel gestraft wordt in mijn ervaring.

Ik vergeef mezelf voor het niet accepteren en toestaan om te zien dat een lastige klant en een lastig gesprek zorgt voor het gevoel van een dubbele straf en hierdoor moeilijk te verorberen is of te verwerken omdat het onacceptabel is in een wereld die ik zie als eerlijk.

Ik vergeef mezelf voor het accepteren en toestaan om mezelf te focussen op de dubbele straf wat een gevoel van onvrede en onrecht met zich meebrengt waartegen ik mezelf niet bestand voel.

Ik vergeef mezelf voor het accepteren en toestaan om mezelf gestraft te voelen om de werkzaamheden uit te voeren die ik moet uitvoeren, omdat er geen werkelijke beloningen tegenover staan die mij gerust kunnen stellen en dit gevoel kan transcenderen.

Ik vergeef mezelf voor het accepteren en toestaan om gefocust te zijn op geld om dat het enigszins mijn zorgen verzacht waarbij de situatie in en als mijn ervaring nog houdbaar is, maar nooit de transcendentie heeft kunnen verzorgen van dit gevoel van straf.

Ik vergeef mezelf voor het accepteren van weerzin tegen telefonisch contact en niet bouwende op mezelf dat no matter what ik zal er door heen komen en oplossingen vinden.

Ik vergeef mezelf voor het accepteren en toestaan van weerzin voor telefonisch contact niet bouwende op mezelf en wetende dat ik dingen altijd op een nette manier kan oplossen.

Ik vergeef mezelf voor het niet accepteren en toestaan in te zien dat ik dingen op een minder nette manier wil oplossen omdat klanten zelf niet netjes aan het afreageren zijn op mij of collega’s, verwachtende dat zij mij geven wat ik hen geef.

Ik vergeef mezelf voor het accepteren en toestaan om niet netjes te willen worden, omdat netheid in zekere situaties gepaard gaat met meer stress dan t zou zijn als ik het niet netjes afhandel, maar dat dit professioneel niet kan, wat ik accepteer.

Ik vergeef mezelf voor het accepteren en toestaan om angst te hebben in te breken in een gesprek wanneer dit te lang duurt of wanneer iemand niet netjes is tegen mij, zonder in te zien dat het professioneel inbreken en het benoemen van emoties en mogelijkheden die ik wel heb, vaak de lading er af haalt of zover mogelijk de klant weer receptief maakt voor input.

Ik vergeef mezelf voor het niet accepteren en toestaan in te zien dat wanneer ik een lastige klant heb, even een afstandje moet nemen en moet kijken naar de mogelijkheden om klanten weer receptief te maken voor input in het gesprek.

Wanneer en als ik mezelf in een situatie zie met een klant die lastig en boos is en ik hierop wil reageren omdat de klant niet netjes is, stop ik mezelf en adem ik, ik zie en realiseer dat ik een afstandje moet nemen en moet kijken hoe ik de klant weer receptief maak voor input en er voor zorg dat ik concreet ben in mijn bewoordingen wat ik wel en niet kan doen en tevens de emotie te benoemen van de klant zodat hij/zij ZIJN/HAAR output ziet/ervaart als gehoord en gesnapt.

Wanneer en als een klant lastig doet waardoor ik in de penarie kom en hierdoor reactief ga worden, stop ik mezelf en adem ik, ik zie en realiseer dat doordat de klant zelf niet verder in de penarie komt hij/zij geen boodschap heeft aan mijn persoonlijke situatie en hierdoor mezelf eenzaam voel in mijn situatie en hierdoor boos wordt en dus wanneer ik boos word hierover te realiseren dat de toegevoegde energie mij niet gaat helpen in dat gesprek of voor alle gesprekken die ooit nog gaan volgen.

Wanneer en als ik mezelf ervaar in een situatie waar de klant lastig is en door de emotie zoek naar wraak die ik kan ondernemen, stop ik mezelf en adem ik, ik zie en realiseer dat het nemen van wraak of het willen nemen van wraak geen oplossing is om de situatie om te vormen naar een werkbare situatie, maar slechts een battle of ego’s wordt waarbij uiteindelijk niemand gaat winnen.

Wanneer en als ik mezelf ervaar in een positie waar ik wraak wil nemen op mensen die mijn pijn gedaan hebben, bewust of onbewust stop ik mezelf en adem ik, ik zie en realiseer dat ik wraak ben gaan zien als een oplossing welke ik gecreëerd heb in en vanuit energie en geen werkelijke oplossing is om mijzelf te helpen in en als toekomstige situaties, wanneer en als ik mezelf in een positie zie waar ik wraak wil nemen, breng ik mezelf hier, via de 1-2-3 adem methode en realiseer me dat het voeden van energie in mezelf en mijn onvrede niet gaat helpen, hoe boos de klant of hoe oneerlijk de klant mij ook behandeld.

Wanneer en als ik mezelf ervaar in een situatie waarin ik wraak wil nemen op iemand en dit niet doe, en hierdoor mezelf als corrupt voel, omdat ik niet handel naar wat ik voel in mijn beleving, stop ik mezelf en adem ik, ik zie en realiseer dat het willen van wraak de corruptie zelf is, de energie de corruptie zelf is, en niet het niet ondernemen van wraak, ik zie en realiseer dat wat pijn doet is de onderdrukte energie waarvan ik weet dat ik dit niet kan uiten omdat het geen levensvatbare energie is.

Show more