Afgelopen weekend was het zover, ondergetekende keerde weer terug naar zijn geliefde stad Newcastle Upon Tyne. Weken keek ik er naar uit, het weerzien met mijn Geordie mates, de stad Newcastle, NUFC en natuurlijk het roemruchte uitgaansleven. Het voelt voor mij telkens weer als thuiskomen. Buiten het feit dat ik me graag in Britse oorden bevind, kent deze stad tevens veel gelijkenissen met mijn geliefde stad Groningen. Beide rijzend in het Noord-oosten van het land, nuchter maar absoluut niet stug, gastvrij en beide steden kennen een bruisend uitgaansleven (mede gezien de hoeveelheid aan studenten) wat het karakter kent van een ‘city that never sleeps’. Mede daarom voel ik mij absoluut thuis in Newcastle. Inmiddels mijn 13e trip en mijn 14e thuisduel. Ik heb Ipswich Town een keer eerder in actie gezien op St. James’ Park. Destijds was het treffen met hen het laatste duel in the Championship van het seizoen 2009-2010. The Toon promoveerde weer naar the Premier League door kampioen te worden. Een mooie lentedag in april gezien het schitterende weer toen en het tevens St. George’s day was (vergelijkbaar met Koningsdag). Heel Newcastle kleurde toen naast black and white ook rood-wit en tevens zag ik toen vele Union Jacks vlaggen. Het slotduel destijds van de competitie eindigde overigens in een 2-2 gelijkspel. Hoe deze episode verliep leest u hieronder.
Vrijdag 21 oktober 2016:
De wekker ging vroeg af, namelijk al om 05.30 uur. Ik sliep na een geslaagde avond in mijn woonplaats Steenwijk – de donderdagavond kende een zeer gezellige Halloween thema avond – namelijk bij mijn ouders aangezien zij dichtbij het station wonen. Nadat ik wakker werd stond het ontbijt klaar, namen we kort dingen door en uiteindelijk liep ik naar het station voor mijn treinreis naar Schiphol. U leest het goed, ik koos er ditmaal bewust voor om met het vliegtuig te gaan. Ondergetekende reisde in tegenstelling tot eerdere trips ditmaal alleen af naar Tyneside. Het voelde ietwat anders. Geen metgezellen en geen ferry vanuit IJmuiden. Het nummer ‘Here I go again on my own’ van Whitesnake spookte op een donkere Steenwijkse ochtend enkele seconden door mijn hoofd. De trein van 06.42 uur werd mijn vervoersmiddel naar Schiphol. De treinreis verliep keurig volgens schema. Eenmaal op Schiphol liep ik door een walhalla van mensen, maar alles stond goed aangegeven. Mijn check-in was dan ook zo gevonden. Echter duurde de douane check-in ontzettend lang. Uiteraard snap ik de beveiligingsmaatregelen, maar dit had wat mij betreft sneller en vooral effectiever gekund. Enfin, we hebben het prima doorlopen en ik liep vervolgens naar mijn gate. Nadat de KLM mijn paspoort en boarding pass had gezien, werd ik per bus vervoerd naar ons toestel. Een Cityhopper was het toestel die mij naar Tyneside moest brengen. De vlucht kende uiteindelijk wat vertraging, maar de reis verliep zonder problemen en om 10.35 uur plaatselijke tijd landde ik op Newcastle Airport. Enige kleine smetje was een mackem die de ‘Sunderland Echo’ op zijn mobiel trouw volgde. I feel very sorry for this bloke…..not! Overigens was het de tweede keer dat ik dit pittoreske vliegoord zag. Ongeveer vier jaar geleden landde ik op deze Airport voor een friendly away game tegen Rangers FC (voormalige Glasgow Rangers). Toen vloeg ik met RyanAir, maar helaas vliegt deze maatschappij net zoals Easy Jet niet meer vanuit Schiphol naar Newcastle. Uiteindelijk na de gebruikelijke checks, zag ik vader Terry die mij met open armen welkom heette. We liepen samen naar de auto waar vrouwlief de deur letterlijk en figuurlijk open deed en mij zeer hartelijk ontving.
Gedurende de rit flink bijgepraat en uiteindelijk bij de mensen thuis onder het genot van een kop thee het bijpraten voortgezet en natuurlijk mochten de cadeau’s niet ontbreken.
Aangezien de ouders nog verplichtingen kende, ben ik in het centrum van the Toon gedropt en volgde ik mijn eigen weg. Ik had namelijk afgesproken met Mark Mennim. Hij was vroeger de hooligan top boy van the Newcastle Mainline Express wat tegenwoordig the Gremlins zijn. Mark Mennim is inmiddels als top boy met ‘pensioen’ en in Engeland is het gebruikelijk dat men hun verhalen uitdrukt in een boek, zo geschiedde. Dit boek had ik uiteraard gelezen en het leek mij een eer, een waar genoegen en tevens interessant om deze man te ontmoeten. We hadden afgesproken in the Backpage, echter geen tijd benoemd. Ik heb de eigenaar van deze voetbal walhalla shop Mark laten bellen en uiteindelijk stond de meeting vast; 2.00 pm. Ondertussen vermaakte ik mij in deze shop en kocht ik de autobiografie van Joey Barton genaamd ‘No nonsence’ en die van Lee Clark ‘Black and white, no grey areas’. Beide zijn ex-spelers van Newcastle United. Puur bij toeval geboren bleek dat ik de eerste klant was die het boek van Lee Clark had gekocht aangezien deze nog maar net vijf minuten in de winkel lag. De eigenaar vroeg of hij een foto van mij en het boek mocht maken en hij deze op Twitter mocht plaatsen. De foto werd geschoten en ik kende mijn moment of fame.
Na dit ben ik naar the Strawberry gelopen om een pint te drinken. Alvast indrinken op wellicht een onvergetelijke meet met mister Mennim. Ik sprak daar twee Nederlanders die uit Waalwijk komen en het was hun derde trip. Na ervaringen uit te hebben gewisseld heb ik hen gegroet en liep ik terug naar the Backpage. Inmiddels was Mark Mennim gearriveerd en hij ontving mij met respect. We hebben uiteindelijk uren met elkaar gesproken en we liepen verschillende pubs binnen. The Strawberry, the Bontanist, Harry’s en Browns. Waar the Strawberry het absolute Newcastle United walhalla is, waren de overige genoemde pubs ware pronkstukken. De klasse droop er van af, de mensen waren ‘classy’ gekleed en je kon ook aan de prijzen merken dat deze hoger lager dan in andere boozers. We eindigden in Browns en we namen afscheid, Mark went his own way and so did I. Ik ben nog enkele boozers ingegaan en uiteindelijk werd ik door mijn mate Andy opgepikt. We reden naar zijn ouders huis waar vader een heerlijke stoofpot had bereid. Deze maaltijd ging er prima in en ondertussen wisselden wij via moeders Ipad verschillende muzikale nummers uit wat een leuk moment ansicht was. Na de maaltijd hebben we ons opgefrist om het geweldige nachtleven in te gaan. Nu komt het meest onverwachte……men die bekend is met het uitgaansleven van Newcastle realiseert zich nu dat er iets wonderbaarlijks te lezen valt……we went out in Wallsend!
Wallsend, een insider weet dat dit nou niet bepaald de meest romantische dan wel de meest gelieve plek is om uit te gaan. Wallsend is grotendeels een working class area waar de werkloosheid eveneens ontzettend hoog is. Daarbij wordt de mentaliteit door velen andere Geordies omschrevens als ‘rough and tough’ en ‘people who’s always in for a fight’. We begonnen in the Weatherspoon waar mijn mate John een aantal metgezellen bij zich had. Zijn metgezellen waren prima gasten en bleven uiteindelijk de hele avond bij Andy, John en mij. The Weatherspoon zelf was overigens een leuke tent. Het zag er netjes uit, je kon er goed eten en de gasten die aanwezig waren genoten rustig van hun ‘Friday night out’. Op advies van John’s mate liepen we naar een pub maar deze was angstaanjagend leeg. Achteraf snapte ik overigens de reden van zijn mate, het was puur om the Queenshead te ontwijken. Een pub die nogal een slechte naam kent. Hier was een karaoke festijn aan de gang en de sfeer was een tikkeltje gespannen. John, Andy en John’s metgezellen kende enige twijfels aangezien de overige aanwezigen ons blijkbaar niet helemaal zagen zitten. Ik had niets in de gaten en begon spontaan de ‘Matt Ritchie’ chant te zingen. Dit klonk nogal hard en waar ik op dat moment best wel in mijn element was, had de rest zoiets van; ‘please…….Teddy, why…?’. Ik snapte meteen de hint en dit ging niet eens om mijn zangkunsten. Het leek ons beter om weg te gaan, we verlieten zonder problemen deze pub en we namen afscheid van elkaar. John zagen we immers de volgende dag terug in the Strawberry en zijn metgezellen zullen wij ongetwijfeld ooit een keer weer gaan zien. Andy en ik namen een ‘quick bite’ en we zagen een aantal leuke dames een club binnenlopen. We bedachten ons geen moment en we liepen de club binnen. Het bleek the Manhattans’ te zijn (hier kom ik later op terug). Meteen bij binnenkomst was het druk, maar ik zag een dj dan wel guest host draaien waar ik op de dag van vandaag nog steeds niet over uit ben of het nou een hij, zij of ‘het’ was. To be fair, diegene had de smaak te pakken en gooide de ene naar de andere dans klassieker in. Zelfs enkele Nederlands getinte klanken kwamen uit de speakers zoals the Vengaboys, DJ Paul Elstak en Charlie Lownoise & Mental Theo. Gepaard met andere muziek, top sfeer en zeer mooie vrouwen kwam het onverwachte tot leven…….een memorabele avond. Achteraf bleek dat er een ‘student party’ was georganiseerd en dat was overduidelijk te merken. Ondergetekende kende uiteindelijk twee keer succes met two lovely birds en ook Andy flikte zijn kunstje. Na een top avond namen wij een taxi en kwamen we rond 03.00 am thuis. Mighty night!
Zaterdag 22 oktober, matchday Newcastle United vs Ipswich Town:
Morning has broken, ondanks weinig slaap voelde ik mij fit en kende ik geen last van de naweeën van de onvergetelijke avond ervoor. Andy’s broer Liam maakte een prima ontbijtje klaar en mijn dag kon beginnen. Andy daarentegen kende een ‘breakfast meet’ met zijn voormalige schoolgenoot en zoonlief van diegene. We reden samen naar Byker waar een typisch Engels breakfast toko ons welkom heette. We kwamen via de achterdeur binnen, we noemden het sarcastisch ‘the VIP indoor’ wat verre van romantisch was. Waar ik al ontbeten had en dapper aan de Cola light zat, kwamen er drie enorme borden op tafel wat het ontbijt voor de overige heren bleek te zijn. Bloedworst, worstjes, geroosterd brood, witte bonen in tomatensaus, bacon, roerei etc. To be fair, zo’n bord had ik nog nooit gezien en ik vond het een enorme prestatie dat the lads dit helemaal op aten. Na het ontbijt werden the lads gedropt en uiteindelijk bracht Andy mij naar the Strawberry. Hij koos ervoor om met zijn vader naar de local derby North Shields vs Whitley Bay te gaan. Eenmaal binnen kwam ik mijn Groninger kameraad, FC supporter en tevens Dutch Geordie Larko tegen. Hij was met zijn schoonfamilie per ferry afgereisd naar dit duel. We wisten dit van te voren en we dronken volgens afspraak een pint. De FC kwam ter sprake en ook the ferry verhalen werden verteld. Frans Thijsen – vroeger speler van Ipswich Town – en Tom van Hulsen (schreef een boek over die club) waren aan boord en naast handtekeningen sessies etc. werd een ware voetbalquiz georganiseerd. Larko won een prijs, al kon hij deze helaas niet ontvangst nemen aangezien hij zeeziek werd. Nadat we elkaar een prettig duel toewensten, kwamen my Geordie mate Jack en zijn kompanen binnen. De begroetingen en handen werden geschud, de volgende pints werden gedronken. Ik vertelde hun over mijn vrijdagavond avontuur en ze keken mij vol ongeloof aan. Ze dachten dat het ‘to good to be true story’ was maar dat was het uiteraard niet. Zo waren positief verbaasd en vooral the Manhattans werd aandachtig aangehoord. Ze wisten mij te benoemen dat deze toko normaliter doods is en het nogal controversieel was. Ze waren dan ook stom verbaasd dat er een ‘students night party’ was georganiseerd en ze wisten eveneens niet dat Wallsend schijnbaar ook bruisend kon zijn. Dit terwijl zij er op een steenworp afstand vandaan wonen. Vanuit het niets begon het overigens spontaan keihard te regenen en dook iedereen the Strawberry binnen. Een waar ‘queing’ en bijna ‘overcrowding’ was een feit. Ondertussen was Liam (Andy’s broer) ook binnen samen met Craig (mijn Geordie mate die onze tickets had) en het was echt zoeken naar een plek waar je enigzins rustig kon staan. De tropische regenbui hield op en uiteindelijk kende we genoeg tijd en plek om onze drinks te nuttigen. De kaarten werden uitgereikt, de betaling volgde. Na enkele pints en weerzien met andere bekende Geordies namen we een ‘sneaky drink’. Helaas bleek deze echt sneaky te zijn, want het volgende gebeurde………..
We liepen St. James’ Park binnen en eenmaal on the stairs richting onze plek op de Gallowgate End scoorde Ayoze Perez binnen een minuut de 1-0. St. James’ Park ontploft en we realiseerden ons dat een doelpunt hadden gemist. De Spanjaard scoorde achteraf – na het zien van de beelden op de Ipad – een prima dropkick door de bal bij de tweede paal vanuit een lastige hoek prima binnen te schieten. Daarna gebeurde er bijzonder weinig. Newcastle wilde wel doordrukken, maar was ondanks een paar goede aanvallen en mogelijkheden niet gevaarlijk genoeg. Dwight Gayle schoot na een prachtige aanval – one touch football passes over meerdere schijven – de bal over en zagen we enkele doelpogingen over, naast of in de handen van de Ipswich goalie verdwijnen. Ipswich Town voetbalde naar hun mogelijkheden en kwam er sporadisch uit via de counter. Een counter attack leverde een corner op en uiteindelijk kon ex-Geordie Leon Best de bal aannemen (was overigens hands wat de referee was ontgaan) en vanuit de draai schieten. Zijn schot spatte uiteen op de lat en daar ontsnapten wij aan de gelijkmaker. Daarna kwam er vanuit de omschakeling nog een mogelijkheid voor Ipswich, maar hun opkomende middenvelder schoot de bal naast. De sfeer was behoorlijk gezapig aangezien er weinig opwindende dingen gebeuren en het tempo bijzonder laag lag. Bij vlagen bijna slaapverwekkend. Een saaie eerste helft werd afgesloten, 1-0.
De tweede helft was stukken aantrekkelijker. The Toon was de hele wedstrijd de bovenliggende partij, maar nu eenmaal het tempo hoger werd en Newcastle de bal veel sneller liet rondgaan kwam er meer druk op de defensie van the Tractor Boys wat resulteerde tot mogelijkheden dan wel kansen. Een doelpunt hing ook in de lucht en zo geschiedde. Na een aantal goede passes kwam de bal bij de sterk spelende Matt Ritchie terecht, die uiteindelijk een actie over links maakt en de bal prima naar binnen geeft waar Ayoze Perez vrij staat en al stuiterend de bal vakkundig langs de Ipswich goalie schiet: tussenstand 2-0. De sfeer werd iets beter en vooral in de 76e minuut gebeurde er iets wat mij kippenvel bezorgde. De away fans brachten een eerbetoon aan sir Bobby Robson (een echte Geordie die naast Newcastle United speler plus manager ook o.a. werkzaam was bij Ipswich Town) wat luidkeels werd meegezongen. Heel St. James’ Park zong mee, ruim 50.000 man stonden op en gaven sir Bobby Robson het eerbetoon die hij absoluut verdiend. Vanuit de hemel zal hij ongetwijfeld met een trots gevoel naar beneden hebben gekeken, werkelijk waar prachtig! Newcastle ging mee in deze flow en de sterk spelende Matt Ritchie bekroonde zijn spel met een schitterend debuut. Vanuit een moeilijke hoek schoot de Schot met buitenkant links de bal diagonaal binnen waar de bal in de verre hoek tegen het net kwam: tussenstand 3-0. Vlak na dit doelpunt kreeg de zeer goed spelende playmaker Jonjo Shelvey een verdiende publiekswissel. Ook Jamaal Lascelles en Dwight Gayle konden terugkijken op een sterk optreden. Laatste werd nog gewisseld voor publiekslieveling Aleksandar Mitrovic. Christian Atsu werd binnen de lijnen gekomen voor Yoan Gouffran. De Afrikaan leverde nog een shot on target maar zijn inzet belandde in de handen van the Ipswich Town goalkeeper. Het duel wordt afgeblazen en Newcastle United wint eenvoudig van Ipswich Town, final score 3-0. Op de andere velden leed Norwich City verrassend een thuisnederlaag tegen Preston North End (0-1) waar Huddersfield Town en Brighton & Hove Albion hun duels beide wonnen. Dit betekende dat the Toon alleen aan kop ging, drie punten los van de concurrentie. Een groot feest volgde in the Strawberry al ging ik eerst kort naar the Old George, een mooie nostalgische pub. Echter was het warm en vooral druk binnen…..saved by the bell kreeg ik een tax message van Craig dat zijn vader Brian binnen was en mij graag weer wilde zien. Brian had immers mijn tickets geregeld en het was alweer twee jaar geleden dat ik de boom van een kerel voor het laatst zag. Back in the Strawberry had ik een top weerzien met Brian en nadat hij en zijn vrouw naar huis gingen dook ik het feest gebruis in. John and his palls Neil, Paul en familie waren binnen en we kenden een prima stek. Al snel kwam John’s zus ons tegemoet (een zeer leuke dame) en ook John’s moeder arriveerde. Het voorstellen volgden en de pints vloeiden rijkelijk. De Matt Ritchie chant werd meerdere malen minuten lang luidkeels gezongen wat leidde tot een hels kabaal. The lyric;
‘Ritchie is fucking magic
He wears his magic hat
He could sign for West Ham, but he said no fuck that
He wants to play for Rafa in the famous black & white
And when we win the Championship, we’ll sing this song all night
Ohhhh……..’
After the Berry en de match day perikelen weg zakte maakten we ons op voor het nachtleven. Na een behoorlijk lange verfrissende wandeling kwamen we in the Forth terecht. Een prachtige pub nabij gelegen Newcastle Central Station. We maakten kennis met John en zijn neven, prima lads en na een goede pint vervolgden Craig, Andy en ik onze weg in het beroemde en tevens beruchte uitgaansleven. We kwamen terecht in the Rafferty’s. Dit is een fanatiek hardcore Newcastle United pub waar ook the Gremlins zich vertoeven. Hier namen wij vele drinks en kwamen we vele bekende koppen tegen. Jack and his palls kwamen me wederom opzoeken, Ben and Swinney van Craig en Andy’s contacten kring (tevens bekende koppen van the Strawberry) waren daar en tevens waren er vele nieuwe bekende gezichten die aan mij werden voorgesteld. De music box werd vol gegooid met coins en vele verzoeknummers werden afgespeeld. Met name Stealers Wheel ‘Stuck in the middle with you’ en the Smith’s ‘There’s a light that never goes out’ werden luidkeels meegezongen. Terwijl de muziek uit de boxen galmden en er vele pints plus Jagerbombs werden genuttigd vond de eigenaar het prima en sloot hij de toko al om 00.30 uur af. We moesten dus elders onze weg vervolgen en dat werd ‘the Heat of Steam’ onze vervolg pub waar uiteindelijk onze nacht ook gingen eindigen. Tijdens onze wandeling gingen geld pinnen en hoorden wij de tune van Gerry Rafferty’ ‘Baker Street’. Echter speelde de saxofonist die tune enkele minuten nonstop wat op den duur vervelend werd. Na een paar goede pints gingen we huiswaarts. We wilden inchecken bij een taxi, maar deze private only moest eerst gereserveerd worden. Nadat Andy zijn best deed en de reservering min of meer volgde, moesten we dusdanig lang wachten dat we hier meteen maar van af zagen. We namen een andere taxi en uiteindelijk kwamen we moe maar absoluut voldaan thuis, sleep well.
Zondag 23 oktober 2016:
Wederom opnieuw vrij vroeg wakker maar gelijktijdig fit en geen last van katers etc. De glazen water voor het slapen gaan en het drinken van een glas melk bij het opstaan doen echt wonderen. Vader Paddison maakte een goed ontbijt voor me. We kenden overleg wat de dag ons ging brengen. We besloten om een bezoekje te brengen aan Tynemouth Station waar altijd een markt gaande was op de zondag (hetzelfde tafereel wat wij in ons vorige bezoek hebben meegemaakt). Het was vooral een frisse wandeling wat meteen een goede opknapper was voor de menselijke gesteldheid mits je nog last had van de avond daarvoor. Een prima uitje en wandeling volgden, Tynemouth is immers een prachtig en gezellig stadje waar je je zeker in de zomer perfect kunt vertoeven. Na deze ochtendwandeling hadden we vastgelegd om in the Rising Sun the Old Firm te gaan bekijken. De Schotse football war clash tussen Celtic en Rangers FC kende weer eens een episode, ditmaal een halve finale treffen in the Schotse League Cup. Waar Rangers soms gevaarlijk was, waren de groen-witten duidelijk de betere ploeg. Uiteindelijk via een prachtige goal waarin de bal van dichtbij achter het standbeen door de benen van Rangers-goalie ging, rende doelpuntenmaker Dembele richting de katholieken om een volksfeest te vieren. Wij allen kende voorkeur voor Rangers en we vonden het jammer dat Rangers opnieuw een nederlaag moest incasseren. Na dit duel gingen we uit eten, een ware verrassing. Het restaurant was gereserveerd en we reden er heen. Onderweg zagen we nog een man die al zwalkend omhoog de straat opliep. Het was hilarisch maar gelijktijdig realiseerden we ons dat die ‘poor fella’ zo allemachtig dronken was dat we hoopten dat die man zijn weg thuis veilig wist te bereiken. We kwamen in het restaurant en dachten aan te kunnen schuiven maar het personeel bleek de reservering te zijn vergeten. Such a shame, helemaal omdat dit terplekke in het restaurant was gereserveerd wat de werkwijze is van de eetgelegenheid. Ietwat gefrustreerd reed de familie verder en we kwamen uiteindelijk aan in een Italiaans restaurant genaamd ‘the Soprano’s’. Als het eten daar net zo goed is als de gelijknamige serie, dan teken ik er direct voor. Op aanraden van papa Paddison nam ik ‘the beef’. Mijn verwachtingen kwamen uit, dit was een top maaltijd. Vlees was ontzettend mals, de groenten perfect gekookt (wortels, doperwten en sperziebonen) en de aardappelpuree was van ware klasse, in short het was perfect! Na deze prima maaltijd sloten af in huize Paddison. A lazy Sunday volgde; tv aan, I-pad, mobile phone, read a book etc. De zoons gingen naar boven aangezien er gewerkt moest worden en zoonlief Liam speciaal om 05.00 uur wilde opstaan voor de cricket game, England vs Bangladesh. Een vervolg dan wel uitspelen van een restant, weird hobby haha! Ouders Paddison en ik keken naar ‘the great Budapest hotel’. Een film die ik al eerder heb gezien, zeer vreemd begin met overigens wel typerende Engelse humor waar pas later een redelijk goed verhaal in zit en het eind open blijft. Na deze movie dook ik mijn bed in, pleasant night!
Maandag 24 oktober 2016:
De dag waar ik mij realiseerde dat de trip helaas een eind ging kennen. De dag begon met een goed ontbijt en ik checkte mijn e-mail, Facebook etc. Ouders gingen naar the gym, Liam ging na zijn cricket tie rond 09.00 uur naar zijn werk (match duurde slechts 20 minuten, poor wake-up call) en Andy was inmiddels al op het werk. Andy werkt bij zijn oom (broer van vader) in een taxi dan wel bus company. Het is ‘Autumns holiday’ dus echt een drukke week zal het niet worden. Bij terugkomst van ouders reden wij richting vliegveld al liet vader eerst mij enkele spots zien. Zo werd mij het jeugdcomplex van Newcastle United en Gosforth Park (horseracing circuit) tentoongesteld. Beide prima accommodaties en een genot voor het oog. We vervolgden onze route naar het vliegveld waar men mij de weg wees en afscheid van me nam. Dit ging super vlug, vooral de check-in bij de douane ging razendsnel waar Schiphol een voorbeeld aan kan nemen overigens. De weg naar de gate was eveneens snel beklonken en opnieuw stond er een KLM Cityhopper klaar om te vliegen. De vlucht verliep prima en uiteindelijk kwam ik aan op Schiphol. Echter en tevens typerend voor de NS kende we weer eens vertraging. Hierdoor moest ik flink veel tijd inleveren. Onverwachts in Almere uitstappen om aldaar de stoptrein te nemen naar Zwolle wat een eeuwigheid duurde. Ondertussen begon ik in de trein maar het boek van Joey Barton te lezen, je moet immers wat. In Zwolle uitgestapt moest ik uiteindelijk wachten en kende mijn reis inmiddels 2,5 uur vertraging. Veel later dan gepland kwam ik uiteindelijk moe maar zeker voldaan uit in Steenwijk en ging ik opnieuw naar mijn ouders huis. Een prakje meegepikt, naar huis gereden en tijdens tv kijken de wasbeurtjes draaien en dit verslag typen. Ik zie dat ik ruim twee-en-halve uur bezig ben geweest met dit boekwerk. Ik kan terug kijken op een wederom zeer geslaagd en memorabel weekend. Ik mis the Toon nu al en zal eigenlijk direct weer terug willen, kortom heimwee. Dat er een snel weerzien volgt staat vast en een permanent verblijf sluit ik ooit zeker niet uit.
Cheers, Teddy.
PS: Special thanks and attention,
Andy and his family for their enormous hospitality
Mark Mennim for the lovely meet I’ve had
Craig and Brian Cuthbertson for arranging my tickets and beeing my mates
John Ormstong for beeing my mate
Jack Taylor for beeing my mate
Songs of the weekend:
The Smiths – There’s a light that never goes out
Stealers Wheel – Stuck in the middle of you
Gerry Rafferty – Baker Street
Gala – Freed from desire
Het bericht Special: Newcastle United vs Ipswich Town verscheen eerst op NUFC.